Mωρέ λες?

Τόπος: Αμμουδάρα. Παραλία λύση ανάγκης στο Ηράκλειο της Κρήτης για δυο-τρεις ώρες. Χάλια τα νερά, ένεκα το εργοστάσιο της Δ.Ε.Η ακριβώς δίπλα αλλά σε ένα τεταρτάκι είσαι στην αμμουδιά.
Πότε: Δεν έχει σημασία.
Τί: 'Εκανα μία υπόσχεση πριν φύγω για τη βόρεια την Ευρώπη και αφήσω τη Λεβεντογέννα. Να κάνω μαύρισμα Βραζιλιάνας με ότι κόστος για το δέρμα και ανάδειξη της ρηχής μου προσωπικότητας. Έτσι λοιπόν, εφόσον ο ένας δούλευε, ο άλλος κοιμόταν, πήρα την ανεξάρτητη απόφαση να οδεύσω προς την πιο κοντινή παραλία μόνη με το βιβλιαράκι μου, το καπελάκι μου και να περάσω τις τελευταίες μου ώρες στην παραλία και στο θαλασσινό τ' αγέρι.
Μηχανάκι. Σβουν σβουν. Φτάνω. Καφές. Αντηλιακό. Καρέκλα. Εγώ, η θάλασσα και ο ήλιος...για λίγο!

Δίπλα μου νεαρός 'παραγγέλνει' μασάζ σε κυρία από Ταϊβάν, της κάνει παζάρι, τα-20-λεπτά 10 ευρώ. Δέχεται εκείνη και αρχίζει και του πετάει τα έλαια στις πλάτες. Βογκάει αυτός, 'σ'αρέσει-σ'αρέσει' ρωτάει εκείνη. Για 40 λεπτά αυτό το αλισβερίσι..γιατί ζήλεψε και ο φίλος του και του κάναμε και εκείνου. Και φτου και από την αρχή. Αχ-βάχ αυτός/ σ'αρέσει-σ'αρέσει? η κυρία.

Σκηνή δεύτερη.
Ζεν. Βιβλιαράκι και ήλιος..για λίγο!
Ξάφνου 11 παλικάρια-έφηβοι-οφάκια πιάνουν την πισινή σειρά. Όλη. Κολλάνε τις ξαπλώστρες δίπλα δίπλα να βλέπουν θάλασσα, τύπου Επίδαυρο. Μετά από ένα μίνι ματσάκι στην άμμο, ήρθε η ώρα εκείνη. Και οι 11 αρχίζουν να σχολιάζουν μία κοπέλα.
-Της το κατέβαζα το μαγιό ρε φίλε.
-Καλά αυτή μόνο κ!λο θα θέλει.
-Μαντμαζέλ η παραλία δεν είναι γυμνιστών.

Έχει γούστο να λένε για μένα σκέφτηκα. Γυμνή πάντως δεν ήμουν. Ούτε κ!!! ήθελα. Ούτε το μαγιό να μου κατέβαζε το παλικαράκι με το υπερτεστοστερονισμικό σύνδρομο. Βρε λες? Ν'αρχίσω τη λογομαχία τη λιμανιώτικη?Κι αν δε λένε για εμένα? Χειρότερα..η τρελή!Ήμουν σε αδιέξοδο. Σκέφτηκα να σωπάσω μέχρι να σιγουρευτώ. Η συζήτηση όμως σταμάτησε και αυτή.
Ο καφές υπερζεστάθηκε και ο ήλιος άρχισε να κρύβεται. Είπα να φύγω. Μάζεψα τα πραγματάκια μου..και έφυγα!

Σημείωση 1: Το βιβλίο που διάβαζα ήταν στα εγγλέζικα. Τρομάρα μου.
Σημείωση 2: Ένας από τους χούλιγκανς, μου εκφώνισε σε άπταιστα κρητικά καθώς έφευγα 'Mπάϊ Mπάϊ..σι γιου τουμόροου, χα"?

Πλέον ήταν αργά. Το δίλημμα είχε λυθεί. Εγώ ήμουν 'η κοπέλα'. Να γύρναγα να 'δινα την μπούφλα-σαν την τρελή- ή να έφευγα με ψηλά το κεφάλι-όπως και έκανα δηλαδή-δείχνωντας ανωτερότητα και λεπτή ανατροφή?

Υ.Γ: Εγώ εκεί πάντως δεν ξαναπάω. Τουλάχιστον χωρίς να κρατάω Διδώ Σωτηρίου αντί για Haruki Murakami και να μιλάω δυνατά στο τηλέφωνο στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ!

xx