Περνά-περνά η μέλισσα

Αρχές 90'ς.
Στο νηπιαγωγείο της κυρίας Καίτης και τη κυρίας Φωφώς ένας ανθρωπάκος με χοντρά μαγούλια ζωγραφίζει δίπλα στον Ιγνάτιο. Έξω ένα κλαψιάρικο, δαιμονισμένο,ψηλό κοριτσάκι (εγώ) κλωτσάει στο καλάμι τη μαμά της Γιάννας, το σκάει και περνάει τη λεωφόρο τρέχοντας να πάει πίσω στη μαμά της. Δεν τα κατάφερε. Την έπιασαν και την έβαλαν στο διπλανό καβαλέτο με το χοντρό κοριτσάκι να ζωγραφίσει ανθρωπόμορφα πορτοκαλί πουλιά με χαρακτηριστική λεπτομέρεια κάτι κρεμόμενα πέη.

Αρχές 00'ς.
Το νηπιαγωγείο έγινε σουβλατζίδικο. Τα δύο αυτά κοριτσάκια ξαναβρέθηκαν στο προάυλιο του γυμνασίου. Το χοντρό κοριτσάκι έχασε τα μαγούλια αλλά παρέμεινε κοντό-θα τη λέμε ΙΤ από δω και πέρα. Το ψηλό, κάπως ψηλότερο και με τα ίδια κοντά μαλλιά τα οποία αποφάσισε να μακρύνει μόλις η Ελένη είχε πάθει ένα κονφούζιο με το φύλλο της και προσφώνησε 'ωραίο το γκομενάκι που πέρασε'. Σοκ. Βλέπω που λέτε την ΙΤ και της θυμίζω τη γερή μας φιλία που κράταγε από τα πέτρινα χρόνια που ζωγραφίζαμε ανθισμένες αμυγδαλιές με δαχτυλομπογιές. Δε θυμόταν γρι. Αποδεικνύεται ότι η ΄κολλητή' μου στο νηπιαγωγείο, δεν ήταν και τόσο κολλητή μου και ότι ήμουν ένα από αυτά τα παιδάκια με τους φανταστικούς φίλους. Πείστηκε περισσότερο δε μόλις ξέθαψε μία φωτογραφία μου με τρομερές στυλιστικές επιλογές της μάνας: κοτλέ μουσταρδή πανταλόνι και άσπρον πουκαμισάκι λουλουδάτο με γιακά νταντέλα. Από τότε έγινε κανονική φίλη μου ..μάλλον (τουλάχιστον έχω περισσότερες φωτογραφίες που το υποδεικνύουν). Κάναμε το παρεϊτο. Διπλανά θρανία. Την ανάγκαζα να μου ζωγραφίζει στο τετράδιο- γιατί μα το Θεό- η καλλιτεχνική μου δεινότητα ποσώς βελτιώθηκε από τα ανθρωπόμορφα πουλιά με πέος. Εγώ από την άλλη της έδινα υποτιμητικά βλέμματα όταν με ρώταγε ποιο είναι το ημίτονο του μηδέν. Δε νομίζω να το έχει ξεχάσει από τότε.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Jack Daniels ωρίμασε.

Δεν ανέφερα την ΙΤ έτσι τυχαία. Όχι δεν κάνουμε έκκληση για αίμα.
Απλά θα γράφουμε μαζί στο ΤΒΑ από δω και πέρα και οι συστάσεις θεωρήθηκαν απαραίτητες. Κόσμε η ΙΤ...