Το χωριό του Άη-Γαμήσου

Τώρα με την κρίση, πιάσαμε δουλειά-ξεπέτα στην κεντρική πλατεία για τις γιορτές. Εγώ, και η ψηλή. Στο χωριό του λεγόμενου Άι Bill. Και έρχονται παιδάκια. Με τις μανάδες τους. Και τις γιαγιάδες τους. Τα ξαδερφάκια τους. Το αρκουδάκι τους. Το κουβερτάκι τους- για όσους δεν ξέρουν, το λεγόμενο "βαβά". Και φυσικά, περιστασιακούς μπαμπάδες, οι οποίοι:

α. Βγαίνουν καθε τρία λεπτά για τσιγάρο έξω σαν να κάνουν διαγωνισμό καρκίνου - "πόσα κάπνισες Θανάση?" -"8 σε μισή ώρα"-"εγώ 9, έχασες!"

β. Τα παρατάνε -πιο ειλικρινής επιλογή απο το 'α.' μέν- και πάνε για ουίσκια στο απέναντι μπαράκι και γυρίζουνε μετά απο 3 ώρες χαρούμενοι και τόσο αεράτοι που φοβάμαι μην αρπάξουν κανένα άλλο, ξένο παιδάκι και το πάρουνε σπίτι μόνο και μόνο επειδή το λένε Γιωργάκι...."Γιωργάκιιιι...", φωνάζει ο μεθύστακας, έρχεται ένα Γιωργάκι, και σαν να σκέφτεται μέσα στην χαρά της ουισκάδας το Μουλαρομούλαρο: "καλό είναι, ακούει κι όλας, αυτό θα κρατήσω".

Εμείς, έχουμε αρμοδιότητα να φτιάχνουμε την χειροτεχνεία, το καπελάκι, την καρτούλα, το γράμμα στον Άι Bill, το άσε το ψαλίδι Κωστάκι θα βγάλεις το μάτι σου.... και πάει λέγοντας....Και σε όλο αυτο το πανηγυράκι υπάρχει ένα κλίμα:"δεν έχει την ευθύνη κανείς". Αλήθεια. Αυτός ο κύριος, έστεισε την τέντα, έβγαλε ένα φυλλάδιο με ώρες λειτουργίας 24/7 και είσοδο 5 αργύρια, και υπόσχεται breathtaking θεατρική παράσταση, εξειδικευμένους παιδαγωγούς και παιδοψυχολόγους, κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Χωρίς να έχει τίποτα απο αυτά. Μόνο την τέντα. Και έφυγε.

Στην πραγματικότητα, σκάς τον παρά, να τον πάρεις πίσω περίπτωση καμία δεν υπάρχει, οπότε το βουλώνεις, κάθεσαι σε πλαστική καρέκλα με το μούλικο και παρακολουθείς σκερτσάκι Χιονάτη-Πινόκιο, γεμίζεις χρυσόσκονη, κόλλα, κομμένα χαρτάκια και νεύρα. Αυτός είναι ο δικός μας ο τομέας, και η αλήθεια είναι ότι κάνουμε τη δουλειά μας σωστα. Δεν φεύγει μούλικο απο τα χέρια μας αν δεν καταστρέψει το μπουφάν με ΟΎΧΟΥ (η οποία μόλις την καταπιούν γίνεται κόλλα ΓΚΟΎΧΟΥ) και αν δεν εισπνεύσει χρυσόσκονη. Εγώ πλέον την σνιφάρω για να φτιαχτώ. Να δείς που θα γίνει το πιο trend ναρκωτικό της γενιάς του 2005. Και είναι και πιο φτηνή απο την βενζίνη αν μη τι άλλο.

Εδώ να προσθέσω ότι οι καρδούλες που ζωγραφίζει η ψηλή είναι σαν κρεμασμένα βυζιά ανάποδα και τα χριστουγεννιάτικα δεντράκια σαν σκαντζόχοιροι. Για τα καμπανάκια δεν θα πώ τίποτα, απλά φανταστείτε παιδάκι νηπιαγωγείου να ζωγραφίζει φαλούς που αναδύονται μέσα απο κάτι ημιστρόγγυλο. Και της φωνάζουνε τα σκασμένα: "Μη με βοηθάτε κυρία, θα μου το χαλάσετε πάλι"

ΜΑ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΗΝ ΓΚΟΥΈΡΝΙΚΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ?

Τους δίνει τα καμπανάκια-πούτσες και τα πεσμένα βυζιά (ανάποδα) και με ύφος "αρκετά ασχολήθηκα μαζί σας", πάει να καλωσορίσει επόμενο παιδάκι, να καταστρέψει άλλη μια παιδική αθωότητα. Οι ηθοποιοί είναι 4 πλάσματα (θεέ μου σχώρα-με) που τσιρίζουν με φωνές μεταγλωτισμένων παιδικών του 'cartoon tv' (όποιος θυμάται το "cartoon tv" αρχές-μέσα του 90' του βγάζω το καπέλο- τι σκατά, μόνο εγώ το έβλεπα αυτό το μαλακοκάναλο...?) και -συνεχίζω- έχουν σκαρφιστεί παραλαγή Χιονάτης με κινητό τηλέφωνο για να γλιτώσουν δράση- τύπου:"ντρίν ντρίν"-"ποιός είναι?"-"ο πρίγκιπας του παραμυθιού λέει να φωνάξουμε τη Χιονάτη να βγεί έξω να χαμουρευτούνε, αλλά αυτή έχει πάθει κώμα απο το μήλο. Τι να κάνουμε?"-"Νικολάκι, φίλα τη Χιονάτη εσύ να τελειώνουμε με τη χαμούρα". Τη φίλησε ο Κωστάκης, σηκώθηκε η Βουλγάρα μας Snowhite και είπε σε σπαστά ελληνικά:

-"Είναι το πρίγκιπα?"

-"ναιιιι..." λένε τα μπάσταρδα.

-"και εγώ νόμιζα ψέμα ήτανε, όνειρο νόμιζα το πρίγκιπα"

-"όοοχιιι.." απαντάνε τα μπάσταρδα.

Και αρχίζει να τρέχει πρός τα έξω η Βουλγάρα. Και εγώ που νόμιζα οτι μπήκε στο village του Santa κανας μπάτσος και της ζήτησε τα χαρτιά της και έτρεξε να φύγει μην την μπαγλαρώσουν. Το πρίγκιπα ήτανε. Και εγώ αναρωτιέμαι. Αν επωάζει ανεμοβλογιά το Νικολάκι και κολλήσει τη Βουλγάρα και δεν έχουμε Χιονάτη, τι θα κάνουμε? Θα την πέρνουμε κι αυτή τηλέφωνο σαν τον πρίγκιπα και θα βγαίνει όλο το παραμύθι με χορηγία της vodafone?

Κάτω το πάτωμα είναι υγρό και κρύο. Έχει βάλει ψεύτικο μοκετίνι-αφρολέξ στο μάρμαρο της πλατείας και τη βρόχα ούτε που την υπολόγισε. Μείον 3 μέσα, 18 απ'έξω- σε βαθμούς κελσίου ο υπολογισμός για να μην μπερδευόμαστε. Ήρθε κι έκατσε η υγρασία και έχει γίνει ινγκλού το χωριό του Santa. Αφού μία άλλη "συνάδελφος" - όχι η ψηλή- το τελευταίο δίωρο είχε κάτσει σε μία καρέκλα και ψέλλιζε: "κρυώωωνω" σαν το trainspotting. Και να πείς οτι δεν έβλεπε μωράκια, έβλεπε. Πολλά μωράκια.

Αν έχει κανείς καμία ιδέα για χριστουγεννιάτικα δώρα, ας μιλήσει τώρα, αλλιώς να σωπάσει για πάντα, γιατί όλα τα μαλακισμένα ζητάνε το σπιτάκι του Μίκι Μάους και βαρέθηκα να γράφω το ίδιο γράμμα στον Άι Bill again and again (Άι Σιχτίρ έπρεπε να τον λένε τον ρουφιάνο). Σε ποντικότρυπα ζεί ο Μίκι, μαζί με τη Μίνι, μέσα στα σκατά και τα σκουλήκια. Ή πίσω απο τα ντουλάπια καμιάς κουζίνας, όπως και ο δικός μας ο πόντιξ στο σπίτι.

Η συγκάτοικος Β. ισχυρίζεται ότι το δικό μας το αρούρι είναι ο Ratatouille, κι έτσι δεν το σκοτώνουμε. Άν δω όμως να φέρνει και την παρέα του, θα του κομματιάσω την σπονδυλική στήλη και θα τον κάνω να ξεράσει τα εντεράκια του, όσο καλά κι αν μαγειρεύει. Κι άν δεν το έχω κάνει ακόμα, είναι γιατί λυπόμουν την μπέζ μοκέτα. Αλλά έμαθα οτι φέτος είναι της μόδας το ροδομπουρδελοκόκκινο και χαλάρωσα.

ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΑ ΣΑΣ.

Υ.Γ.: Ναι, για όσους αναρωτιέστε, μου φόρεσαν στολή του Άι Βασίλη. Υποσημείωσης, είμαι 1.60 με τα χέρια ανάταση και 60 κιλά με πέτρες στα χέρια. Φανταστείτε τι χαρά κάνουν τα παιδάκια όταν με βλέπουνε. Μου δίνουν τις σοκολάτες τους. Τίποτα δεν αγγίζω. Θυμάμαι τις μαγουλάδες που πέρασα πέρυσι, και αποφάσισα οτι άλλη μια παιδική αρρώσστια ως ενήλικα θα με σκοτώσει.

Ι.Τ.

Περνά-περνά η μέλισσα

Αρχές 90'ς.
Στο νηπιαγωγείο της κυρίας Καίτης και τη κυρίας Φωφώς ένας ανθρωπάκος με χοντρά μαγούλια ζωγραφίζει δίπλα στον Ιγνάτιο. Έξω ένα κλαψιάρικο, δαιμονισμένο,ψηλό κοριτσάκι (εγώ) κλωτσάει στο καλάμι τη μαμά της Γιάννας, το σκάει και περνάει τη λεωφόρο τρέχοντας να πάει πίσω στη μαμά της. Δεν τα κατάφερε. Την έπιασαν και την έβαλαν στο διπλανό καβαλέτο με το χοντρό κοριτσάκι να ζωγραφίσει ανθρωπόμορφα πορτοκαλί πουλιά με χαρακτηριστική λεπτομέρεια κάτι κρεμόμενα πέη.

Αρχές 00'ς.
Το νηπιαγωγείο έγινε σουβλατζίδικο. Τα δύο αυτά κοριτσάκια ξαναβρέθηκαν στο προάυλιο του γυμνασίου. Το χοντρό κοριτσάκι έχασε τα μαγούλια αλλά παρέμεινε κοντό-θα τη λέμε ΙΤ από δω και πέρα. Το ψηλό, κάπως ψηλότερο και με τα ίδια κοντά μαλλιά τα οποία αποφάσισε να μακρύνει μόλις η Ελένη είχε πάθει ένα κονφούζιο με το φύλλο της και προσφώνησε 'ωραίο το γκομενάκι που πέρασε'. Σοκ. Βλέπω που λέτε την ΙΤ και της θυμίζω τη γερή μας φιλία που κράταγε από τα πέτρινα χρόνια που ζωγραφίζαμε ανθισμένες αμυγδαλιές με δαχτυλομπογιές. Δε θυμόταν γρι. Αποδεικνύεται ότι η ΄κολλητή' μου στο νηπιαγωγείο, δεν ήταν και τόσο κολλητή μου και ότι ήμουν ένα από αυτά τα παιδάκια με τους φανταστικούς φίλους. Πείστηκε περισσότερο δε μόλις ξέθαψε μία φωτογραφία μου με τρομερές στυλιστικές επιλογές της μάνας: κοτλέ μουσταρδή πανταλόνι και άσπρον πουκαμισάκι λουλουδάτο με γιακά νταντέλα. Από τότε έγινε κανονική φίλη μου ..μάλλον (τουλάχιστον έχω περισσότερες φωτογραφίες που το υποδεικνύουν). Κάναμε το παρεϊτο. Διπλανά θρανία. Την ανάγκαζα να μου ζωγραφίζει στο τετράδιο- γιατί μα το Θεό- η καλλιτεχνική μου δεινότητα ποσώς βελτιώθηκε από τα ανθρωπόμορφα πουλιά με πέος. Εγώ από την άλλη της έδινα υποτιμητικά βλέμματα όταν με ρώταγε ποιο είναι το ημίτονο του μηδέν. Δε νομίζω να το έχει ξεχάσει από τότε.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Jack Daniels ωρίμασε.

Δεν ανέφερα την ΙΤ έτσι τυχαία. Όχι δεν κάνουμε έκκληση για αίμα.
Απλά θα γράφουμε μαζί στο ΤΒΑ από δω και πέρα και οι συστάσεις θεωρήθηκαν απαραίτητες. Κόσμε η ΙΤ...

Picture it.

"........."















"Η Λουκά του Hyde Park"


















" Eίπε ο Κωστάκης κι έγινε ξύλινος"


















"Άκουσε κανείς ότι δε βρίσκω νούμερο στα Zara?"












"Λάμπα ασφαλείας"


















"One Mississippi"














"Και μη μου πεις ότι είναι η υγρασία"













"Bring them Back"













"Ναι, τελικά υπάρχουν"













"Γλυκούλι"












"ίου"














"Κομματάκι βαριά η moon-goddess, ε άλογο?"













"Kι άλλο γλυκούλι"













" Χάντμπολ?"

Βάλε Αλέκα το σαμπό και πιάσε έδρανο

Δεν έχω να πω κάτι. Απλά ήθελα να μοιραστώ με κάποιον αυτή τη φωτογραφία της Αλέκας με το θαλασσί το crock που βρήκα στην καθημερινή (19/09/2010- πάρε και το reference). Που να σου πω κάτι, και γω της ίδια άποψης είμαι, μπρος στην άνεση τι τα θες τα κάλλη? Δε φοράνε τα ίδια οι νοσοκόμοι, οι γιατροί και ο αδερφός μου όταν πιάνει δουλειά στο φούρνο? Γιατί η ορθοστασία είναι άτιμο πράμα και χτυπάει στη φτέρνα. Γι ‘αυτό, Αλέκα μου (που μου θυμίζεις τρομακτικά τη θεία τη Βαγγέλω), φόρα τα, έμπα στη Βουλή και περπάτα χλαπ-χλαπ στους γυαλιστερούς διαδρόμους της, να ‘χει να ζηλεύει η Άννα η Ψαρούδα η Μπενάκη και οι άλλες οι παρατρεχάμενες που θα στέκονται σε μια γωνιά γιατί θα τις έχουν κόψει τα τετράποντα. Θεά.

Fest me!

Φεστιβάλ. Πολλά φεστιβάλ. Κάτσε και θα στα γράψω στα εγγλέζικα. Film Festival, Science Festival, Mela Festival, Fringe Festival, Edinburgh International Festival, Jazz & Blues Festival, Festival of Politics, Peace and Spirituality Festival, Military Tattoo Festival, Art Festival, Oti-tou-fanei-tou-Lolostefani Festival.

Από 450, 000 το Εδιμβούργο προσελκύει γύρω στο 1 εκατομμύριο. Βουλιάζει το νησί. Mη σου πω τα τρελά οφέλη στην οικονομία της χώρας (με βάση κάτι πρόχειρους υπολογισμούς, τύπου 184 εκατομμύρια λίρες το 2004/05).
Χαμός. Τουρίστες, ηθοποιοί-γνωστοί/άγνωστοι, ακροβάτες, ζογκλέρ, μπαλαρίνες, άνθρωποι αγάλματα (σαν αυτούς στην Ερμού κάθε Χριστούγεννα), σουπερ ήρωες με ουκελελέ, 17χρονες ακαπέλες, Λάιζες Μινέλες, φοιτητές που πλασάρουν φυλλάδια με τον πιο ευρηματικό τρόπο. Και τώρα που είπα φυλλάδια, εννοώ πολλά φυλλάδια, γεμίζει η δεξιά χούφτα σε 6 νανοδευτερόλεπτα. Πηγαδάκια, ουρές, φωτογραφίες, χειροκρότημα, ηλεκτρικά πριόνια, τα μπαρ κλείνουν στις 5, η κάθε γωνία κρύβει και έναν πλανόδιο-μουσικό, μικροπωλητή, μεθυσμένο ή μίμο. Καινούρια venues που χτίστηκαν σε μία νύχτα, εθελοντές με καρτελάκια στο λαιμό, παραστάσεις-μισοτιμής, νυχτερινές, πρωινές, βαρετές, ωραίες, χάσιμο χρόνου και 6 λιρών. Και να σου πω κάτι? Είναι φοβερό κάπως. Για τρεις βδομάδες μπαίνεις σε ένα κόσμο κάπως φανταστικό (με την παραμυθένια του την έννοια). Και να μην είσαι θεατρόφιλος, γίνεσαι. Ξαφνικά αποκτάς ενδιαφέρον για χορό, όπερα και κάτι τσίρκα με σαπούνια. Γίνεσαι μέλος αυτής της παράκρουσης, σου αρέσει και ας κάνεις ένα τέταρτο παραπάνω να πας στη δουλειά. In Festivals we trust!

Στάσου μύγδαλα

Υπερήλικας κωπηλατεί


Είχαμε μια ηλεκτρονική συζήτηση τις προάλλες με το τρίο της Μπελβίλ. Χρόνος. Άγχος. Φεύγει. Κάνε πράματα. Προλαβαίνεις. Ίσως και όχι. Φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις και γι'αυτό θές ένα κιλό μπραντάκια. Για να το ξεχάσεις και ν' αρχίσεις τις θεωρίες του Αϊνστάιν, ότι μάλλον αυτός ο χρόνος είναι κάπως σχετικός και να νιώσεις λίγο πιο ανάλαφρα σκοτώνοντας την ώρα σου στην αυλή κοιτάζοντας τα σοβατεπιά και πίνοντας ζελίτα. Είσαι 24. Ίσως νιώθεις ότι η 'ζωή' πέρασε κάπως άσκοπα. Είσαι 34 κι αισθάνεσαι το ίδιο. Πιο το νόημα, λοιπόν? Πιάσε τη ζωή από τα αρχ@@. Πές μου και μένα πως.

Κολύμπησε με καρχαρίες, δες το toy story, ξεκίνα yoga, κάνε ελέυθερη πτώση (εγώ αυτό θα το κάνω στα 70 μου), κόψε το κάπνισμα, φτιάξε σπανακόπιτα, ξέκοψε από τους μίζερους ανθρώπους, βρες αυτούς με τους οποίους περνάς κάπως όμορφα χωρίς να προσπαθήσεις, οδήγησε, άρχισε το πλέξιμο, μάθε να βγάζεις φωτογραφίες, γράψε γράμματα, μάθε drums και άρχισε να φοράς καπέλα. Αυτά δεν τα λέω με τόνο "Γκαρσία Μπερνάλ" και 'άδραξε τη μέρα'. Αυτά τα λέω για να τ'ακούσω εγώ και ν'αρχίζω να τα εφαρμόζω φορ γκαντς σέικ. Κάνε τη δική σου λίστα ή και όχι. Ότι θες. Εγώ την έκανα. Πάω να διαβάσω και λίγο γιατί δεν προλαβαίνω. Το πλοίο έφυγε και ο Johnnie Walker έρχεται.


Κύριος αρπάζει μικρόφωνο σε open-mic night (Δε φέρνει λίγο στον
Κωστόπουλο σε μια πιο funky-junky βερσιόν)?


















Καλέ μην ακούς και μην κάνεις τίποτα από τα παραπάνω. Η "αλήθεια" τελικά βρίσκεται στο αυγό ποσέ του Ραούλ

Γέλα το κι ας πέσει χάμω!

Αυτό το χαμόγελο των 3 δευτέρων. Που σχηματίζει ο περαστικός, ο άγνωστος, η σερβιτόρα, που το μεταδίδεις και συ με τη σειρά σου στη γριούλα που είναι τόσο 'μικρή' και θες να την πάρεις σπίτι σου ή σε κάποιο ωραίο γκομενάκι γιατί όπως εχουμε πει είμαστε κάπως ρηχοί. Σου φτιάχνει τη μέρα! Σού λέει ναι, είμαστε άγνωστοι αλλά τί σημασία έχει. Σου δίνω λίγο από το κέφι μου, την ευγενική διάθεση της Τρίτης μου. Είναι κωδικός μίας καλημέρας, ενός συγγνώμη, ενός ‘τί όμορφη που είσαι’, ενός ‘άι σιχτίρ μωρή γαλότσα, μου κλείνεις το δρόμο αλλά έχε χάρη που έχω ανατροφή’. Ότι και να’ναι μου αρέσει και το μεταδίδω και 'γω χωρίς λόγο. Σαν χαζοχαρούμενο! Τέλος πάντων είναι Τρίτη τόσο κατάλληλη μέρα να αφήσεις τα χειλόνια να κάνουν τη δουλειά τους....

Σαν τη Χαλλλκιδική τίποτα

Αλήθεια. Αλλά και σαν τη Σκωτία άλλο τίποτα.

Πού; Isle of Skye, όπως Άιλ οφ Σκάι..
Πότε; Ένα ΣουΚού του Ιούλη.
Τί; Μία Κινέζα, ένας Ισπανός, ένας Ινδός, εγώ κι ένας Αμερικάνος..ξεκίνησαν όχι ανέκδοτο, αλλά εκδρομούλα για τη δυτική ακτή. Γιατί ο χρόνος είναι άπλετος και σύμμαχός τους, ο καιρός ηλιόλουστος και ζεστός, οι πτυχιακές τελειωμένες και εκτυπωμένες, έτσι το μόνο που έμεινε ήταν μία εξόρμηση βρε αδερφέ..βλέπε ειρωνικό ύφος!

Ταπεράκι-ομελέττα, μαγιό (αυτό επειδή άκουσα 'νησί'), καπέλο (αυτό έμεινε στο πίσω κάθισμα, γιατί ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος και θα το 'στελνε στη Γροιλανδία περίπου), επαγγελματικό bubble-maker από εκείνα που παράγουν φούσκες χονδρική, άι ποντ και άι στο καλό.

Τα Τάρταρα

7 ώρες δρόμο, λάστιχο σκασμένο, οδική βοήθεια, στροφές, ύπνος με σαλάκι στον ώμο του Κιράν, τσίσα στο θάμνο, κρύο, Highlands, ποταμάκια, ρυάκια, καταρρακτάκια, ανηφόρα-κατηφόρα, ανοχώρι-κατοχώρι, πρόβατο, κι άλλο πρόβατο, πολλά πρόβατα, πρόβατα κουρεμένα, πρόβατα ακούρευτα, πρόβατα με μοϊκάνα, πρόβατα ροζ και μπλε (στ 'ορκίζομαι, τα σημαδεύει ο βοσκός με μία πανκ πινελιά)..να μασάνε να μασάνε, η βρόχα να πέφτει και η γνάθος να μην πτοείται. Το hostel στην άκρη του θεού, το πιο καθαρό του κόσμου, με outdoor greenhouse-lounge-σαλονάκι, βλέπε γυάλινο igloo με παγκάκια δήμου Αθηναίων και μαξιλαράκι ΙΚΕΑ, ρεσό, χαλάκι Μιραράκη-όχι μπορδοροδοκόκκινο, από τ'άλλα με τα ξέφτια- ακουστική περίεργη και γενικά παγανίλα. Κάθεσαι, πίνεις τσάι, βλέπεις ουρανό χωρίς να φοράς έξι αντιανεμικά και πας για ύπνο..όχι στο παγκάκι, στο κρεβάτι σου μέσα με το Σουηδό που ροχαλίζει.

Αγελάδα hipster

Και πίσω στην πραγματική πραγματικότητα. Ν'αναπολώ και ν'αναλογίζομαι πόσο ωραίo θα ήταν να είσαι πρόβατο στα Highlands...in a vegeterian world αποκλειστικά!

Έλα τώρα, μεταξύ μας!

• Νιώθεις και συ τύψη αν φας γλυκό και δεν πλύνεις το δόντι μέσα σε είκοσι λεπτά?

• Δε σου κόβεται η έμπνευση όταν κάνεις τσίσα και ξέρεις ότι κάποιος σε ακούει? Άσε αυτά τα ξεροβηχαλάκια, σ’έχω καταλάβει.

• Νιώθεις λίγο δεύτερα όταν γνωρίσεις κάποιον και τον ξέρεις ήδη από το φεις μπουκ?

• Δε σαλιώνεις το δάχτυλο να γυρίσεις τη σελίδα γιατί κανένας τρόπος δεν είναι πιο αποτελεσμτικός από αυτόν?

• Δε χρωστάς και συ 39 ευρώ στην προηγούμενη σπιτονοικοκυρά σου και σε πιάνει ένα ανεξήγητο άγχος και μία ύπουλη ικανοποίηση πριν κοιμηθείς?

• Το να τρώς σαλάτα με συνοδεία μία δίκιλης μπαγκέντα και 4 φέτες τυρί σε κάνει ακόμα να πιστεύεις ότι το μέιν γεύμα ήταν η σαλάτα? Μην αναφερθώ και όταν επιτίθεσαι στην κατσαρόλα, που καμία μπουκιά δε μετράει αν δεν έχει σερβιριστεί σε πιάτο κανονικό.

• Δεν έχεις κάνει ήδη γράμμωση και μπράτσα έχοντας πάει 3 φορές στο γυμναστήριο?

• Περπατώντας με μουσική στ αυτιά σου δεν φαντάζεσαι ότι πρωταγωνιστείς σε βίντεο κλίπ?

• Δε λατρεύεις να βλέπεις τον Τζάστιν να τραγουδοχορεύει αλλά ταυτόχρονα μισείς τον εαυτό σου γιατί συνειδητοποιείς ότι είναι λίγο γελοίος και θυμάσαι ότι κάποτε υπήρξε με χαζο-αμερικάνικες μπούκλες?
  

• Δε φαντάζεσαι τον εαυτό σου να ζει κάποια στιγμή σε ένα λοφτ από αυτά τα τούβλινα, γουντιαλενίστικα, μαζί μ’ένα φωτογράφο, έστω και αν μένεις ακόμα στα Πετράλωνα και η τελευταία σου σχέση ήταν με ταχυδρομικό υπάλληλο?

• Δεν είσαι σίγουρος ότι θα αποτελέσεις σημαντικό κομμάτι αυτής της κοινωνίας έχοντας πει, κατορθώσει, γράψει, συνθέσει κάτι πολύ σημαντικό? (Έστω και αν έχεις φτάσει τα 40 και δεν παίζεις καν φυσαρμόνικα)

Εεε?